Prenta ķ tveimur dįlkum. Śtgįfa 122a. Uppfęrt til 1. febrśar 1998.
[Heimilt er aš veiša meš herpinót ķ netlögum annars manns, og skal žį gjalda landshlut, 3 af hundraši af veišinni, enda sé nótinni ekki fest viš land né lagt viš festar ķ netlögum. Nótinni telst ekki lagt viš festar, žótt skip, sem er aš hįfa veiši śr herpinót liggi fyrir akkeri. Nś er slķkri nót fest viš land eša lagt viš festar innan netlaga, og skal žį gjalda landshlut 4 af hundraši.]1)
Sé net įšur śtlögš, sem eru žvķ til fyrirstöšu, aš nótin verši dregin og fest, hefir formašur nótarinnar rétt til aš taka žau upp, ellegar aš draga nótina ķ land, og, ef til vill, hin śtlögšu net meš, ef hann bętir eiganda skaša og veišispjöll.
Nś er nót fest, og liggur yfir veišarfęrum, žį mį žau eigi upp taka įn samžykkis nótarformanns. Žar į móti skal nóteigandi, žegar svo į stendur, annašhvort skila veišarfęrunum jafngóšum, įšur en 12 stundir lķši, eša bęta žau meš öšrum nżjum og óašfinnanlegum, eša borga žau ķ peningum tvennu verši. Auk žessa skal eiganda bętt veišispjöll eftir žvķ, sem almennt aflast dęgur hvert, uns goldiš er.
Net, sem liggja į sviši žvķ, sem nótin lykur fyrir, mį formašur nótarinnar taka upp aš ósekju, en borgi veišispjöll.
Nś leggja tvennir nótarmenn samstundis, og hvorir ķ mót öšrum, og draga hvorugir nótina ķ land til sinnar hlišar, žį skulu žeir hafa drįtt ķ sameiningu, og skipta til helminga.
Nóteigandi, sem hefir nót lagša žannig, aš öšrum er meinaš aš leggja nętur sķnar, eša draga žęr į land, skal skyldur til, žegar žess er krafist, aš draga fram nót sķna eša flytja festar og vörp svo mikiš sem veršur, įn žess aš skaša afla sinn.